Geen planeet zo mooi als de aarde, bezien vanuit de ruimte. Ook 's nachts. Bovenstaande foto is samengesteld uit verscheiden nachtelijke satellietopnamen. Duidelijk zijn bevolkingsconcentraties te herkennen aan de grote hoeveelheid verlichting.

16 april 2010

Het uitbundige vakantieleven aan de noordkust van de Middellandse Zee is duidelijk uit de hoeveelheid licht af te lezen. Egyptenaren wonen blijkbaar voornamelijk in de vruchtbare landstrook langs de Nijl. In Japan is het dringen geblazen, zo ook in Nederland. Parijs is 's nachts een zee van licht, zo ook New York. Op Groenland komt een zaklamp goed van pas, evenals in de Centraal Afrikaanse Republiek. Australie is, op een paar plekken na, dunbevolkt en midden in de oceanen liggen dichtbevolkte eilandjes. Het valt allemaal af te lezen uit de hoeveelheid naar boven uitgestraald licht.

Wie de Melkweg wil zien of andere nevelachtige hemelobjecten, heeft het in Nederland moeilijk. De Randstad is één lichtzee, Zeeland, Groningen, Friesland en Drenthe bieden iets meer mogelijkheden. Tja, de nachthemel is op z'n retour. Zullen onze kinderen in stedelijke gebieden uberhaupt nog sterren kunnen zien? Zo nee, is dat erg? Ach, gezien de skybeamers die hier en daar tientallen kilometers nachthemel ongeschikt voor enige waarneming maken, is het niet iedereen een zorg.

Ik vind het jammer, dat zal u niet verbazen. En het betreft voor een deel een oplosbaar probleem. Straatverlichting kan zo geconstrueerd worden, dat naar boven uitstralend licht omlaag gereflecteerd wordt. Daardoor komt er minder licht in de lucht te recht en meer op straat. Sommige verlichting hoeft bovendien niet altijd te branden, of niet altijd op volle sterkte.

Natuurlijk zijn er energiebesparings-argumenten te bedenken. En ook trekvogels schijnen van straatverlichting in de war te kunnen raken. Toch wil ik me niet tot deze argumenten beperken. De nachthemel is voor mij een natuurwaarde. En we hebben er maar één van. Ik heb het gevoel dat onze kinderen iets belangrijks missen, als ze niet meer omhoog kunnen kijken en het gevoel kunnen krijgen deel van het heelal te zijn. Voor mij was het als kind een dierbare ervaring.

Niet iedereen is geinteresseerd in groen. Toch hebben we parken en natuurgebieden. Niet iedereen is geinteresseerd in de sterrenhemel. Toch zou ik het als een verlies beschouwen als de sterrenhemel niet meer te zien is op fietsafstand van mijn huis. Een nagenoeg onherstelbaar verlies. Want lichtbronnen die er eenmaal zijn, verdwijnen zelden.

JdeH

Foto NASA/GSFC, C. Mayhew and R. Simmon